Preposisjonen og partikkelen med som samanstillar

Sammendrag

Denne artikkelen tek føre seg semantiske og syntaktiske eigenskapar ved preposi-sjonen og verbpartikkelen med. Med skil seg frå andre preposisjonar og partiklar ved at han kan ta ekstra komplekse utfyllingar, og eg prøver å sjå dette i ein seman-tisk samanheng. Som eit utgangspunkt held eg preposisjonar for å vere lokaliser -ande; noko kring preposisjonen blir lokalisert (ein figur) medan noko anna lokaliserer (ein grunn). Men for med stiller dette seg annleis. I staden for å stille opp eit figur-grunn-tilhøve, hevdar eg at med alltid stiller saman to figurar. Den ibuande semantikken til med er altså 'samanstilling'. Fordi utfyllinga til med er ein figur, og ikkje ein grunn, har ho òg moglegheita til å fungere som eit syntaktisk småsetningssubjekt, som i neste omgang kan ta eit predikat. I partikkeltilfellet kan med ta det som kan sjå ut som "doble" småsetningar, noko eg òg prøver å sjå i sa-manheng med samanstillingssemantikken.